در حقیقت سر آغاز اندیشهی سلفیگری اعتقادی را باید در قرن هفتم و با ظهور ابن تیمیه حنبلی جستوجو نمود. گرچه در بعضی ادوار قبل از او، زمزههایی از این تفکر وجود داشته است اما ابداع این مذهب و مسلک و تشخیص حد و مرز آن به دست ابن تیمیه اتفاق افتاد و بعد از او، ابن عبدالوهاب توانست جامهی عمل به اندیشههای او بپوشاند. آشفتگی فکری در اندیشه های ابنتیمیه، از تعارضهای فکری وی نشات میگرفت. وهابیت امروز همانند تئوریسینشان تعقل در متون دینی را کنار گذاشته و با ظاهرگرایی و سطحی نگری، برداشتهای غلطی را از آیات و روایات نموده که شاهد دیدگاههای فقهی شاذ و مخالف با اجماع علمای اسلام و صدور فتاوای خندهآور از اینان میباشیم. غرور از حد گذشته ابن تیمیه منجر شد تا به هیچ مذهبی پایبند نباشد و مطرود همه علماء اهل سنت قرار بگیرد و او را کافر و از دین برگشته بخوانند.
)